Eerste dagen in de Spiti vallei

Donderdag 10 juli
Ik heb niet zo best geslapen vannacht op m'n hooibed. Ik had constant ruzie met mijn slaapzak, zat er continue in verstrikt. Om kwart voor tien worden we opgehaald door onze gids Tagpa en de chauffeur Gatuk. We worden naar het kantoortje van Spiti ecospheres gebracht, de organisatie die onze tien daagse tour door de Spiti vallei zal organiseren. Daar wacht Sunil op ons, de man waarmee we contact hebben gehad in Nederland via de email. Hij wil graag voordat de tour begint wat extra informatie geven over Spiti. Door middel van een Powerpoint geeft hij uitleg over de geschiedenis, cultuur en natuur. Doordat ik moe ben valt af en toe m'n concentratie weg..maar het is wel interessant. Na de presentatie maken we kennis met Marlotte, een Nederlandse stagiaire die verschillende projecten leidt. Zoals bijvoorbeeld het initiatief om kassen te bouwen zodat de bewoners ook in de winter, als Spiti totaal is afgesloten van de buitenwereld door gletsjers en ijs, groenten kunnen eten. In de zomer kan het in Spiti 30 graden zijn maar in de winter wel -30. De bewoners zijn in de winter eigenlijk vooral bezig zichzelf warm te houden maar ook het dak sneeuwvrij maken is een dagtaak. Na het bezoek aan het kantoor gaan we op weg naar het Khee monastery, waar we rond worden geleid en uitleg krijgen over het boeddhisme. Tijdens deze rondleiding voel ik de verschijnselen van hoogteziekte opkomen, misselijkheid en hoofdpijn, ik herken het van de reis in Peru.. Na het monastery bezoeken we Kibber, een klein dorpje, hier lopen we wat rond en lunchen we. Ik ben blij als we na de excursie weer naar ons hotel terugkeren want ik wil m'n bed weer in. 's avonds kom ik alleen nog uit bed om te eten, ik voel me alsof iemand met een stalen buis op m'n hoofd heeft geslagen. Gelukkig is Daan er om me naar de eetzaal te slepen en me een bord eten voor te zetten. Een gesprek voeren met leden van de motorclub gaat me niet zo best af, ik wil gewoon weer slapen. Als er vervolgens over de structuur van Yak kaas wordt gepraat wordt ik nog misselijker dan ik al was. Met veel tegenzin probeer ik toch wat eten naar binnen te krijgen. Daarna ren ik snel terug naar m'n bedje.

Vrijdag 11 juli
Vandaag gaat pas laat de wekker en we zijn allebei goed uitgerust en fit. M'n hoofdpijn en misselijkheid zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Gelukkig want gisterenavond wilde ik eigenlijk gewoon naar huis. Als je je rot voelt is vakantie echt niet leuk.
Vandaag gaan we voordat we naar een ander dorp gaan, waar we ook zullen slapen, weer langs het kantoor van Spiti Ecospheres. We krijgen nu een presentatie over de uitdagingen die Spiti nu en in de toekomst zal tegenkomen. Zoals het groeiende toerisme, en de beperkte middelen hiervoor (water, elektra) en het effect wat toerisme heeft op Spiti (veel afval, verkeer, minder water voor landbouw, watervervuiling etc.)Tot 12 jaar geleden waren er geen toeristen, geen auto's, en waren de huizen en het leven van de mensen hier zoals honderden jaren geleden. Nu is het hier nog steeds geen toeristen oord, maar de vallei en zijn mensen zijn kwetsbaar en veranderingen zijn zichtbaar. De bewoners hebben van de overheid allemaal gratis een satelliet gekregen om tv te kijken. De overheid ziet ze als een nieuwe markt en de bewoners van Spiti zien door de tv reclames en willen ook shampoo, een auto etc. Spiti Ecospheres geeft de bewoners voorlichting over allerlei zaken zoals hoe om te gaan met afval (zoals plastic), het belang van zonne-energie en les op scholen over de lokale natuur. Ook bouwen ze soort van kassen aan huizen waardoor het huis in de winter warmer blijft (simpel gezegd), hierdoor is er veel minder brandhout nodig wat nu kilometers ver weg moet worden gekapt en met vrachtwagens naar de vallei wordt gebracht. Dit scheelt de bewoners in hun portemonnee, niet alleen omdat ze dan minder hout hoeven te kopen maar ook omdat ze simpelweg minder verkleumd zijn (bij -30) en dus handwerk kunnen doen wat ze in de zomer weer kunnen verkopen. De aanvragen voor zo'n kas liggen bij Spiti Ecospheres hoog opgestapeld, ze worden gerealiseerd door vrijwilligers uit o.a. Europa en gefinancieerd door toeristen die bij hen (zoals wij) een tour boeken.

Daan heeft gisteren al meerdere keren geprobeerd om internet te regelen, maar dat blijkt echt onmogelijk. Zelfs het internetcafe heeft geen internet. Vandaag hebben we meer geluk, het internet werkt, zo kunnen we even een berichtje naar huis sturen. Het opstellen van een emailtje duurt wel even maar uiteindelijk lukt het om op verzend te drukken. Na het versturen van de email vertrekken we naar Tabo. Een klein dorpje waar we aangekomen het oudste en best bewaarde monastery van de Himalaya bekijken. Het is meer dan 1040 jaar oud, en de beelden in de tempel zijn indrukwekkend en ook een beetje eng. Al die ogen die naar je kijken, er is ook maar heel weinig licht. Samen met Tagpa onze gids bekijken we met een zaklamp de eeuwenoude kleurrijke tekeningen op de muren. Meters lang en hoog alleen maar tekeningen van goden. Erg indrukwekkend, jammer genoeg mogen we geen foto's maken. Tagpa spreekt niet supergoed Engels, maar genoeg om dingen aan ons uit te leggen en onze vragen te beantwoorden. Na het eeuwen oude monastery gaan we naar de meditatie gaten in de bergen. Het is een stuk omhoog lopen en door de hoogte zijn we steeds buiten adem, maar de uitzichten zijn zo mooi dat we toch elke minuut een foto willen maken.. kunnen we meteen even op adem komen. De meditatie grotten in de bergen werden vroeger gebruikt door monniken om daar een jaar lang (!)te mediteren. Een van de holen is goed bewaard beleven, en daar zijn de tekeningen op de wanden van 1040 jaar geleden nog goed te zien. Tagpa haalt de sleutel van de geheime plek om de meditatie grot te openen. Ook hier zijn de tekeningen op de wand erg mooi en nu mag ik er wel foto's van maken. Na het bekijken van de meditatie grot wil Tagpa graag dat we even 5 minuutjes mediteren.. Ik leg hem uit dat ik echt niet weet hoe, maar hij staat er op dat we gewoon even 5 minuten zitten en onze ogen dicht houden. Na 10 seconden kan ik m'n lach al niet meer inhouden en kijk ik Daan aan die ook moet lachen. Uiteindelijk lukt het ons om een paar minuutjes met z'n drieën zwijgend naar het uitzicht te kijken. Na het maken van wat foto's van ons samen lopen we weer naar beneden naar het hotel voor avondeten en slaap.