Op naar de Himalaya!

Woensdag 9 juli
Om 5.00 uur in de ochtend werden we in Manali opgehaald. Op naar de Himalaya! We hebben er zin in want we zijn wel klaar met Manali, het is er superdruk en je wordt constant bijna van je sokken gereden als je ergens naar toe loopt. Onderweg passeren we stalletjes waar je skikleding kunt huren, van die skipakken in felle kleuren, waarmee je in de jaren 80 iedereen in Oostenrijk mee zag skiën. Ook zien we een aantal auto's stampvol indiërs met 1 paar ski's op het dak. De bochten omhoog zijn best eng, vanuit het raampje kijk je zo de afgrond in.. Er liggen hier en daar ook wat autowrakken in de afgrond. Maar de uitzichten zijn supermooi! Na twee uurtjes rijden komen we aan bij de beroemde Rohtang pass waar een stuk gletsjer de weg opkomt. Hier stappen we even uit de auto. Het is hier druk met Indiërs die gillend en lachend uitglijden over de sneeuw in hun gehuurde pakken. Een stukje verder zien we een piste van zo'n honderd meter hoog waar van af wordt gegleden met de ski's. Er is zelfs een sneeuwscooter! Na een halfuurtje stappen we de auto weer in.. Bocht na bocht volgt, en wat een uitzichten! Ik heb nog nooit zulke mooie bergen gezien, hier en daar een waterval, riviertjes, stroompjes.. De weg wordt steeds slechter..Op sommige punten moeten we uit de auto stappen omdat er een waterval over de weg heen stroomt, dan moeten er stenen worden verlegd zodat de auto daar over heen kan. We komen ook een stel spaanse fietsers tegen, ik vraag me af hoe je dit in godsnaam kunt fietsen.. De weg is een grote stenen /grind bak… Tegen 10 en komen we aan bij een tentje langs de weg waar de chauffeur wat gaat eten (zien we want hij zegt niet zoveel). Na een toilet momentje naast de rivier gaan we ook maar wat eten. We voelen ons een stuk beter na wat noodles, die bochten en dat gehobbel hadden ons toch een beetje hongerig gemaakt. Uren rijden op hobbelige en bochtige wegen volgen, maar de omgeving is na elke bocht weer anders, het is prachtig! Uiteindelijk stoppen we ergens langs de weg, onze chauffeur zegt dat we moeten wachten op de andere chauffeur die ons vervolgens verder zal brengen. Maar de andere chauffeur komt maar niet. We hebben ook geen telefoonsignaal dus we besluiten maar door te rijden. Na een uurtje rijden kunnen we de weg niet meer door.. Er is een stuk gletsjer over de weg gevallen en niemand kan er meer door.. Onze andere chauffeur komt ons door de sneeuw tegemoet gelopen. We halen onze tassen uit de auto en ploegen door de sneeuw naar onze volgende auto. Vervolgens rijden we weer een aantal uur langs mooie vergezichten en lunchen we weer bij een tentje (letterlijk) langs de weg. Om een uurtje of drie komen we toch eindelijk bij spiti aan. Terwijl wij een theetje drinken in een donker cafeetje gemaakt van modder en houten balken regelt onze chauffeur onze toegangsbewijzen om de vallei in te mogen. Hier vraagt ook een Israëlische dame of ze mee mag rijden naar de hoofdstad van spiti, Kazaa. Geen probleem, wij hebben toch genoeg ruimte. Op dit moment ben ik toch wel een beetje klaar met de wegen en de auto.. Ik heb koppijn van de hoogte gekregen en ben duizelig van die bochten.. Gelukkig hebben we onderweg nog een stop bij een tempel die toch wel weer veel goed maakt, het ziet er prachtig uit zo tegen de bergen. Weer ingestapt merk ik dat de chauffeur er ook wel klaar mee is, hij steunt en kreunt af en toe, en slaakt ook zo nu en dan een diepe zucht. We zijn allemaal doodmoe als we uiteindelijk om half 6 aankomen in Kazaa. Onze kamer is eenvoudig maar schoon en gelukkig met warm water. We eten samen met een motorclub in het restaurant van t hotel. Ik ben doodop en het kost me moeite om wakker te blijven.. Maar als ik in bed lig kan ik niet slapen, ik voel de bochten nog steeds.. En bovendien is het bed keihard.. En ik voel hooi in m'n benen prikken..het matras is dus blijkbaar gemaakt van stro ofzo. Gelukkig hebben we onze slaapzakken bij ons en uiteindelijk lukt het ons om het wat zachter aan te laten voelen....