Andasibe en de Indri

Na de route naar het Oosten zijn we weer aangekomen in Antsirabe. Weer terug bij guesthouse Madalief! Morgen vertrekken we voor de allerlaatste keer vanuit het guesthouse, naar het park in Andasibe. We willen daar de Indri bekijken, Madagascar's grootste Lemur. Deze Lemur maakt ook een zingend geluid, om territorium af te bakenen, en het mannetje en het vrouwtje houden er ook van om liefdesduetten te zingen (en ze blijven hun hele leven bij elkaar, wat lief!). De route was weer een andere ervaring! Omdat het dezelfde weg is naar het park als naar de belangrijkste haven van Madagascar was het erg druk! Heel veel vrachtwagens.. Die we allemaal hebben ingehaald, zelfs in de bochten. Ik was blij dat we ongeschonden aankwamen! We hebben onderweg zelfs een hond doodgereden.. Die hoorde de auto denk ik niet vanwege een langsrazende trein. De chauffeur Liva gaf als enige reactie: 'C'est finit' (dat is het einde). Daan heeft nog gezien hoe gek de nek van de hond erbij stond, ik heb gelukkig niet gekeken. Eigenlijk sowieso een wonder dat dit het eerste is wat we doodreden.. Er loopt van alles rond en om de wegen. En wat was het koud in Andasibe! Een trui en een jas en ik had het nog steeds koud, en van het hotel kregen we geen extra deken op ons bed. We hadden er al drie, zei de Chinese vrouw achter de receptie (blijkbaar een Chinees hotel). Lekker gastvrij! Toen ik zei dat we er maar één hadden, liep er zelfs iemand mee om het te controleren.. En we hadden er inderdaad drie.. Achter onze hut zijn ze constant bomen aan het hakken, dat is toch geen passend geluid bij een nationaal park! Of ben ik nou te gevoelig? En verderop waren ze constant kolen in een kachel aan het doen, zodat er warm gedouched kon worden. Bij de andere parken hadden ze een solar boiler of bij kleine parken gewoon koud water, ik vind dit een beetje raar.. Als je zoveel geld verdient met je hotel (waren meer dan 70 hutten, en het is een drukbezet verhoudingsgewijs duur hotel) kun je best investeren in een zonne boiler, uiteindelijk is het goedkoper, en je houdt ook wat meer natuur over.. Het grootste deel van het park was dicht, vanwege cycloonschade. Alle bruggen en paden zijn in februari door de cycloon verwoest, en ze zijn nog niet gerepareerd. Maar gelukkig was er wel een klein deel open, waar je de Indri goed kan zien. De dag daarop hebben we een wandeling gemaakt en de Indri voor het eerst gezien! Wat een schattig pandalemuurtje! En hij is ook heel groot, met menselijke lange (wel pluizige) benen. Het zingende geluid is ook heel gaaf en hoor je van kilometers afstand. Ook zien we weer een hoop andere Lemuren. Voor de volgende dag spreken we meteen een lange wandeling af, met dezelfde gids. Deze gids spreekt goed Engels net als diegene in Kirindy! Na een koude nacht lopen we ons de volgende dag warm in het bos. We hebben besloten om vanmiddag meteen weg te gaan naar de hoofdstad, en niet nog een nacht te blijven. Het is koud en we hebben het kleine deel van het park nu gezien, en daarbij zijn Casper en Suzanne (uit Monster) aangekomen in Antananarivo. Leuk om die nog even te zien, voordat zij hun reis door Madagascar gaan beginnen. De wandeling was weer heel gaaf! Ook hebben we wat interessante gesprekken gehad met de gids. We vroegen hem naar de Fady's (verboden handelingen, omdat het ongeluk brengt) in deze regio. Hij vond het zichtbaar leuk dat we ernaar vroegen en legde verschillende fady's uit. Het is fady om zwarte kleding te wassen in de rivier, de Vazimba (eerste bewoners van Madagascar, nu geesten) worden dan boos en sturen krokodillen. Ook is het fady voor mensen buiten Andasibe, vooral voor mensen uit de hoofdstad om in de rivier te zwemmen. De Vazimba trekken je dan naar beneden, en je zult doodgaan. Een jongen uit Antananarivo ging een paar maanden geleden hier zwemmen, en hij is nooit meer teruggekomen, zegt onze gids. 'It's real, not just a story', benadrukt onze gids met een serieus gezicht. Ik krijg een beetje het 'griezelverhaal-bij-het-kampvuur-gevoel' zo lopend door het dichte bos met deze verhalen. Ik wijs hem op zijn zwarte trui, en vraag hem hoe die dan gewassen word. Hij zegt dat de trui in een sloot of in een emmer gewassen word, van de rivier vandaan. Verder verteld hij dat het fady is om varkens in het bos te brengen. En ook dat je beloond kan worden met geluk als je de Vazimba helpt met eten vinden. Zo kun je bijvoorbeeld krabbetjes onder een rots of steen leggen. Onze gids verteld hoe de Vazimba eruit zien, rode huid, gekleed in boomschors, een meter hoog, heel lang haar en hun voeten staan achterstevoren. Ik vind dit interessant om te horen. Het is een van de redenen dat ik naar Madagascar wou, vanwege de aparte cultuur. Maar omdat de gidsen niet goed Engels spreken (had ik kunnen weten) hebben we er tot nu toe nog maar weinig van meegekregen. Later hebben we het nog over de 'fee' die we betalen om in het park te komen. Ons is verteld dat een helft daarvan naar de lokale community gaat, en ik vraag onze gids wat er dan met het geld wordt gedaan. Hij zegt dat er een keer een school is gebouwd, maar dat deze school al jaren geen onderhoud heeft gehad. Ook zegt hij dat het dorp al jaren geen geld meer heeft gezien, dat al het geld in de zakken van de managers gaat. Het dorp heeft hier vorig jaar om gedemonstreerd, maar er is niets gebeurd. Bovendien wordt de school nu niet gebruikt, de leraren staken. Om de reden dat ze te weinig verdienen. Met hun loon kunnen ze hun eigen gezin niets eens voeden. En de lonen van de (corrupte) politie en het leger gaan wel steeds omhoog.. Dit verhaal hebben we ook al van Remi van guesthouse Madalief gehoord. Zij organiseert ontbijten voor kinderen die naar school gaan (zodat ze niet vanwege de honger in slaap vallen) maar is hiermee gestopt vanwege de staking. Ook had het andere park al hersteld kunnen worden na de cycloon maar het management doet niets. Dus de gidsen helpen zelf met het herstellen van de paden, zegt hij. We vragen of de gids van zijn (variabele) inkomsten wel rond kan komen, en dat kan hij gelukkig. In het regenseizoen als het park niet bezocht wordt vertrekt hij naar de hoofdstad, en betaald hij van zijn gespaarde geld zijn Engels lessen, zegt hij. Zodat hij nog beter Engels kan spreken! Na vier uur lopen nemen we afscheid. En vol met gedachten en moe van de wandeling stappen we met onze vieze blubberige schoenen in de auto, op naar Antananarivo. De weg was weer vol met vrachtwagens. En deze keer was het toppunt twee wielrenners (zonder helm, maar met dunne banden) die voor ons vrachtwagens bergafwaarts in haalden, terwijl ze voor gaten in de weg aan het uitwijken waren. We zagen er een bijna het macht over het stuur verliezen bij het ontwijken van een gat, en ik was bang dat wij hem (na de vrachtwagen) zouden overrijden, maar het ging zoals altijd weer net goed.. 's Avonds eten (en drinken) we gezellig met Casper en Suzanne in de hoofdstad Tana!