Nationaal park Ranomafana

Afgelopen zondag zijn we van Antsirabe naar Ambositra gereisd en de dag daarop naar Ranomafana. Dit allemaal met de lokale taxi-brousse (niet veel anders dan de Mozambiquaanse chapa). Onderweg zien we van alles, en ik vind het zonde om in slaap te vallen. Ik ben nu redelijk gewend om opgekropt met z'n vieren op een drie persoons bankje te zitten. Het boeit me niet heel veel meer als ik half op iemands schoot zit of andersom.. Zolang die gene maar geen gore dingen gaat eten (gedroogde vis of gebakken kippenvleugels) of dingen uit neus of oor gaat vissen want daar kan ik niet tegen. Maar ook die momenten overleef je uiteindelijk..

In Ranomafana is een nationaal park met regenwoud wat we de afgelopen twee dagen hebben bezocht. Met een gids hebben we een dag vier uur gelopen plus 's avonds een 'nightwalk', en we hebben de dag erna een wandeling van zeven uur gedaan. Na gisteren (de wandeling van 7 uur) waren we helemaal kapot maar we hebben een hoop mooie dingen gezien. Op de eerste dag zagen we in de korte wandeling van vier uur al een aantal Lemuren (aapjes die alleen hier op Madagascar voorkomen), een Leaftailed Gecko en kikkers. Ook kwamen we langs een mooie waterval en een aantal beekjes. 80% van de beesten hier komen alleen in Madagascar voor, dat heet endemisch. Onze gids sprak niet heel goed Engels of Frans maar deed erg z'n best om zoveel mogelijk beesten te spotten.

Die avond deden we met dezelfde gids ook een nightwalk. Het regende hard (regen-woud hè) en we moesten een half uurtje lopen naar de spot waar de nightwalk zou beginnen. In de avond mag je namelijk niet het park in.. Op een gegeven moment stopte onze gids ergens, haalde een banaan uit z'n zak, en wreef de banaan vervolgens tegen een boom. 'And now we wait for mouse-lemur' zei hij. Na een paar minuten in het donker (de zaklamp moest uit) kwam er een busje aangereden. En daar stapten een vijftiental Duitse senioren uit.. met regencapes en telelenzen. Oké... Nu vond ik het toch wel een beetje raar.. Staan we in het regenwoud met Duitsers, in het donker en met stromende regen..de richting op te kijken van een geplette banaan. Ik kon dit niet echt serieus nemen! Na een halfuurtje gaf iedereen het op, nu was het tijd om met de zaklamp kameleons te spotten! De helft van de Duitsers viel weer (bij aankomst ook al) in de dezelfde moddergreppel. Ik moest zo m'n best doen om niet hard te lachen, gelukkig zagen ze mijn gezicht niet in het donker. Samen met onze gids gingen we zonder de Duitsers op zoek. We zagen verschillende kameleons en kikkers, maar door de regen hebben we jammer genoeg geen mooie foto's kunnen maken. Verkleumd en nat keerden we terug naar het hotel.

De volgende dag stond onze gids ons al vroeg op te wachten voor de lange tocht. Ook tijdens deze wandeling hebben we veel gezien. De gidsen van Ranomafana hebben onderling contact met elkaar via hun mobieltje en geven zo door aan elkaar waar ze wat zien. Zo zagen we de zeer zeldzame Golden bamboo Lemur, waar er in het park nog maar twee van zijn! Alleen vader en dochter zijn nog over van de familie. Omdat er geen andere families meer in de buurt zijn hebben ze zich niet meer voort kunnen planten.. Ik vind het geweldig dat wij ze zien, maar het is ook erg triest dat dit een van de laatste keren zal zijn.. (Madagascar heeft als land het grootste aantal bedreigde primaatsoorten) We zagen ook nog andere Lemuren, vogels, en een grote Leaftailed Gecko. De laatste paar uur wandelen was wel even doorbijten, we zaten er een beetje doorheen, aan het bergop en bergaf lopen leek maar geen eind te komen! We werden beloond met een fantastische waterval op het eind! Alleen ook de waterval was het eind nog niet, vervolgens moesten we nog een heel stuk door akkers lopen om uiteindelijk bij een dorp uit te komen. En daar nam onze gids afscheid van ons, en moesten we nog 5 km terug lopen, wel over asfalt, maar ik kreeg m'n benen echt zowat niet meer voorruit. Gelukkig kwam er een busje voorbij waarmee we terug konden rijden. Wat een mooie laatste dag in Ranomafana!