Naar de Peruaanse Amazone

Dag 1
Vandaag begint ons avontuur naar de Peruaanse Amazone! 7 dagen lang zullen we verdwijnen in het Amazone bos. Ik heb er veel zin in en kan niet wachten om de vergezichten te zien zoals in de programma's op Discovery Channel. Gisteren hebben we tijdens een briefing al kennis gemaakt met twee van de vijf andere mensen die ook meegaan en de gids. Deze twee waren een pasgetrouwd stel uit Mallorca van een jaar of dertig, Francisco & Maria. De rest ontmoeten we in het busje wat ons van het hotel komt ophalen. Er gaat nog een Amerikaans stel mee, Sara & Joey, en een Amerikaans meisje, Sara. Tijdens het eerste gezamenlijke ontbijt anderhalf uur na vertrek maken we wat beter kennis met elkaar. Omdat we twee Sara's hebben wordt ook meteen uitgemaakt dat single Sara, Sara 1 genoemd zal worden en de andere Sara, Sara 2. We vertrekken na wat coca thee en brood weer met het busje. Het is een lange reisdag vandaag. De natuur veranderd snel. Na een paar uur rijden zien we alleen nog maar bos. De lunch eten we bij een waterval uit Tupperware bakjes. Onze kokkin heeft deze lunches al van tevoren bereid. Daarna bezoeken we de 'Cock of the Rock' ofwel het 'Rode Rotshaantje', de nationale vogel van Peru. Stilletjes wachten we op een balkonnetje met onze verrekijkers totdat deze vogel verschijnt. Na een aantal minuten komen meerdere van deze rode vogels tevoorschijn. Als een andere groep zich ook op het balkonnetje wil proppen vertrekken we. Onderweg naar het busje komen we een hoop mooie vlinders tegen. Die gaan op de weg zitten om mineralen op te likken. Ook vraag ik aan de gids, Silvia, wat de rare lange lijnen nou zijn langs de planten, we zien deze al heel de weg. Zijn het spinnenwebben? Ze antwoordt dat ze het niet weet en dat een paar biologen er onderzoek naar doen. Omdat ik nieuwsgierig ben pak ik een draad vast. En wat zie ik? Het is gewoon nylon draad! Het draad wat je gebruikt om iets dicht te naaien! Ik roep de gids nog, maar die hoort me niet.. Nouja, ik kan er niet over uit, wie gaat er nou kilometers lang draad verspreiden in de bosjes? Is het misschien om te zien waar dieren hebben gelopen? Met de schemering komen we aan bij ons eerste verblijf. We pakken alle spullen uit de bus en lopen bergopwaarts naar de lodge. Omdat er voor de lodge een snelstromende rivier is moeten we deze in een kabelstoeltje oversteken. Daan biedt zich aan om als eerste het kabelstoeltje te testen en voor ik het weet roetsjen we zo de rivier over! Voor het eten lopen Daan en ik wat rond en verbazen we ons over de vuurvliegjes, het zijn er zoveel! Daarna besluiten we toch nog maar even te douchen, want het duurt nog een uur voordat we gaan eten. Er is geen elektriciteit dus om de beurt houden we het hoofdlampje vast met de hand terwijl de ander onder de schamele koude straal staat. Het is niet handig om het hoofdlampje op te zetten, want dan vliegen alle beesten richting je hoofd. Na het eten snel naar bed want morgen weer vroeg op.

Dag 2
Ondanks het vele ongedierte goed geslapen, ik had vertrouwen in mijn muskietennet. Wat een geluiden ook 's nachts! Ons hutje heeft overal gaas, behalve de laatste halve meter naar het dak toe, lekker handig! Na het ontbijt, met pannenkoeken, vertrekken we. We mogen weer met de kabelstoel de rivier over. Dan rijden we nog een uur met de bus naar een coca plantage. De man van de coca plantage heeft ook allerlei wilde dieren.. Het schijnt dat hij deze verkoopt.. Dat is illegaal, en Silvia de gids zegt dat hij altijd liegt over waar hij deze dieren heeft gevonden of waarom dieren niet meer op de plantage zijn . Want elke keer als ze hem bezoekt zijn er dieren weg of bijgekomen. Volgens haar verkoopt hij de jonge dieren. Hij vindt ze tijdens het hout kappen, vermoord hun moeder, en neemt de kleintjes mee. Ik snap niet waarom we hier dan heen gaan.. Het is wel heel leuk om de dieren van zo dichtbij te zien, maar het heeft wel een nare bijsmaak. Deze beesten kunnen nooit meer terug naar hun soortgenoten in de natuur, en zullen hun leven slijten bij een Peruaan thuis.. Silvia legt van alles uit over de andere planten op de plantage. En we komen ook langs een plant met vruchten waarmee je jezelf kunt beschilderen. We vertrekken van de plantage met beschilderde gezichten, het ziet er niet uit! Onderweg komen we andere toeristen tegen in busjes die ons raar aan kijken. Maar volgens Sara zijn deze mensen jaloers, en Joey zag de angst in hun ogen: 'Ze zijn bang voor ons, ik zie het!' zegt hij. We laten Silvia een mooie strijdlustige foto van ons maken. Na nog een uurtje rijden komen we bij onze boot aan. Hier krijgen we ook onze kaplaarzen. De volgende uren varen we met volle kracht over de rivier naar Boca Manu. Onderweg zien we apen en krokodillen. Boca Manu is het laatste jungledorpje voordat het reservaat begint. Hier kunnen we nog een paar biertjes kopen. Samen met Joey en de twee Sara's drinken we deze bij zonsondergang op. Francisco voetbalt met de kinderen. De plek waar we overnachten zit vol met insecten, maar ik ben wel over mijn angst heen, in mijn klamboe ben ik veilig. Het is een soort van grote schuur met slaaphokken erin. Ook hier loopt het gaas niet tot het plafond. Waarom? Geen idee..

Dag 3
Ik trek de oordopjes uit mijn oren en ik word direct geconfronteerd met een soort van zaagmachine, onee, het is iemand die snurkt. Maar hard hé! Ik denk dat het Francisco is! Een man met een baard en lang haar, die moet wel snurken. Even later hoor ik Francisco praten, en ik besef dat hij het dan niet is, want het gesnurk gaat nog steeds door. Ook Joey en Sara zijn wakker. Zou het dan onze vrouwelijke kok zijn? Duidelijk is dat niemand daardoor goed heeft geslapen. Francisco roept:'Por favor!' Maar het stopt nog steeds niet. Hoeveel herrie we ook maken en hoe hard we het snurkgeluid na doen, de beste man of vrouw gaat ongestoord door. We kleden ons gaan en eten ons ontbijt. Tijdens het ontbijt verteld Silvia dat het gesnurk van haar baas komt, die is hier om wat dingen te checken en slaapt ook ergens in een hokje. Het is pas 5 uur in de ochtend maar het ontbijt zit er al snel in. Daarna snel spullen pakken en weer snel het bootje in. Vandaag gaan we voor het eerst het Manu Reserve in! Het eerste wat we zien zijn aapjes! Het zijn dezelfde aapjes zoals Mr. Nielson van Pippi Langkous. Ook zien we meerdere schildpadden en krokodillen. Tegen de lunch komen we aan bij ons tentenkamp in de jungle. Het ziet er gaaf uit met hele grote bomen en midden in het bos. Hier zullen we twee nachten blijven. Na de lunch is het tijd om onze rubberlaarzen aan te trekken en voor het eerst door de jungle te gaan wandelen. We zien niet erg veel, behalve wat insecten en spinnen. Het is ook bloedjeheet... Badend in het zweet beklimmen we de uitkijktoren, maar ook daar geen prijs, behalve wat vogels. Tijdens het avondeten hoor ik een soort van grommend/sissend kattengeluid. Joey hoort het ook. Ik doe het na voor de gids, en zij zegt dat het een geluid van een jaguar is, maar ze gelooft niet dat ik het heb gehoord. Na het avondeten heeft niemand zin in een avondwandeling, behalve de Spanjaarden. Ze zien niet veel, dus niets gemist. Maar wat horen ze wel? Ze hebben gehoord dat een jaguar iets greep, en ze hebben hem horen kauwen. Zou deze jaguar gewoon langs ons restaurant hutje hebben gelopen? Ik heb echt dat geluid gehoord!